Hoewel de zomer nog in al haar losbandigheid moet losbreken (ja, de zomer en de lente zijn een zij, de herfst en de winter zijn een hij), ben ik nu al kapot. Opgewekt begon ik aan het eerste afsluitende etentje in een reeks van vijf. Leek mij goed te doen. Ik had de etentjes niet allemaal achter elkaar gepland, maar verspreid over een periode van twee weken. Kort genoeg voor de zomervakantie om het gevoel te hebben dat het gerechtvaardigd was om met elkaar af te sluiten. Lang genoeg om niet dagelijks stuitebollend van de wijntjes op te staan. Tussendoor voldoende tijd voor alcoholvrije dagen met op het menu de sportschool en de verse fruitdrankjes. Het mocht allemaal niet baten. Ik zit er al helemaal doorheen.
Voor zover ik mij het nog herinner, -alcohol schijnt iets met je geheugen te doen-, bestond het eerste etentje uit koffie en wijn. En verder niks. We hadden het te druk. Met praten en plannen. En te weinig tijd om ook nog te eten. Voordeel was wel dat het vanwege die tijdsdruk bleef bij slechts een wijntje. Bij het derde en vierde etentje liepen echter de wijntjes gelijk op met de hevigheid van het gesprek. Gelukkig hadden we nog wel de tegenwoordigheid van geest om brood met tapenade (etentje drie) en een bittergarnituur (etentje vier) te bestellen.
Bij etentje twee en vijf zat ik met mannen aan tafel en werd er dus waarlijk ook gegeten. Want mannen kunnen twee dingen tegelijk, of nou ja, eigenlijk wel drie dingen tegelijk. Eten, grappen maken en drinken. Want dat moet me toch wel van het hart. Met de mannen is het allemaal minder zorgelijk. De vrouwen dragen de wereld op hun schouders; de mannen spelen op de aardbol. Met een jaloersmakende achteloosheid worden problemen teruggebracht tot een kwinkslag en spatten romantische opvattingen als een zeepbel uit elkaar. Althans, dat gebeurt aan de tafeltjes waar ik met de diverse vrienden zit. Niet alle mannen hebben natuurlijk een even alerte als humoristische inslag zoals deze knapen. Maar deze vier zorgen ervoor dat ik me een avond met zorgeloosheid kan omringen. En dat het me allemaal niet meer uitmaakt hoeveel wijntjes we drinken. Gezellig, we nemen er nog eentje.
En zodoende kan ik gewoon even niet meer. De belasting van de vrouwen en de bourgondische avonden met de mannen doen me de das om. Ik ben kilo’s zwaarder en mijn hoofd zit vol. En nu heb ik net van de man des huizes begrepen dat er zich nieuwe uitnodigingen aandienen. Ik heb nog twee dagen om te recupereren. En dan ga ik allemaal heel anders aanpakken. Ik hou het op een frisje en een beleefde conversatie. Geen geslemp en geen gedoe meer. Gewoon, verstandig zijn. Moet lukken (als een mantra herhalen: je kunt het, Lidwien, je kunt het).
Lidwien Feld
