Waarom is het leuk om een uur lang te kijken en luisteren naar een clubje middelbare mannen die met elkaar het ouder worden bespreken? Zonder twijfel mede omdat het getalenteerde mannen zijn die enige zelfspot kennen. En die ook niet te beroerd zijn om hun medeman eens flink de maat te nemen als die door ijdelheid of zelfgenoegzaamheid over het randje dreigt te pissen (exusez le mot, maar het is nu eenmaal zo dat vrouwen plassen en mannen niet). Het programma is nog maar net op de vaderlandse televisie, maar nu al een hit. Ik had het gemist, maar haalde de schade vanmorgen vroeg op bed in door het onbegrensde internet in te schakelen. Al glimlachend in de echtelijke sponde bedacht ik echter ook, of ik ook om de vrouwelijke variant zou kunnen lachen.
Kunnen vrouwen op vergelijkbare wijze met elkaar in gesprek? En levert dat dan ook dezelfde genoegens op die ik bij de heren ervaar? Of ben ik door eeuwenlange dominantie van de mannelijke cultuurgeest dusdanig beïnvloed dat ik de herenstijl het meest waardeer? Ik begon de dag des Heren (- zie je wel-) met een lange overpeinzing. Het was tenslotte zondagochtend. De blaadjes lagen onder de bomen en de luchtvochtigheid was hoog. Weinig redenen om uit dat bed te komen. Ondertussen ging de man des huizes naar beneden om ons van koffie en sapjes te voorzien.
De gebezigde humor van de heren. Waarom vind ik grappige mannen grappiger dan grappige vrouwen? Of nee; grappige vrouwen vind ik ook heel grappig. Maar als ik mijn landschap van grappige vrouwen overzie, besef ik dat ik maar weinig echt grappige vrouwen ken. En die zijn op een hand te tellen. Op nummer één staat Kaandorp. Absoluut grappig. Witteman, columniste in de Volkskrant. Hoge score. De vrouwen van Toren C, Maike Meijer en Margot Ros. En nummer vijf is Martine Sandifort. Dat was het. Nee, Claudia de Brey is aardig, en gevat, maar zit samen met een hele trits vrouwen niet in de eredivisie van grappige medelanders.
Terwijl ik somber end over deze constatering mijn verse jus opdronk, bedacht ik nog een tweede factor in het nadeel van mijn seksegenoten. Vrouwen zijn zo dom om hun eigen soortgenoten niet serieus te nemen. En dan kun je elkaar ook niet meer gemeend en oprecht langs de lat leggen. Ontelbare keren hoor ik vrouwen andere vrouwen aanduiden als ‘buurvrouwtje’, ‘collegaatje’ of enkel met het woord ‘vrouwtje’. Wie heeft dit verzonnen?! Dat kan toch niet uit een vrouwenbrein zijn ontsproten. Is er dan toch sprake van een groot mannencomplot waar ooit is afgesproken vrouwen stelselmatig kleiner te maken dan ze zijn? En hebben wij vrouwen dit seksistische mannengedachtengoed geïnternaliseerd? Om hem te behagen?
Het werd me voor de zondagochtend allemaal te veel. Plensbuien buiten en mannen die het altijd al normaal hadden gevonden om in het midden van de belangstelling te staan. Daarom waren ze gewoon beter getraind in de humor, jaloerste ik verder. Ondertussen informeerde de man des huizes of het vrouwtje misschien verder nog iets nodig had. Een tweede aflevering, dat is het enige dat ik nog kon bedenken. Ik heb gewoon wat afleiding nodig; veel te inspannend al dat denken over zelfspot en een bagatel van je eigen soort maken.
Lidwien Feld
