Dat er meer is tussen hemel en aarde dan dat wij met het blote oog waarnemen, geloof ik meteen.Verder heb ik helemaal niks met het verhaal dat als ik hier nies er een storm opsteekt aan de andere kant van de wereldbol of dat ik voorbestemd ben om op mijn 73ste als hoogleraar in Michigan een lezing te geven over het gegeven dat afkomst bepalender voor je ontwikkeling blijkt te zijn dan het formaat van je hersenen. Toch zijn er wel een paar dingen die in die luchtlagen vanaf deze zompige aarde tot aan het gouden balkon van de hemel, ergens hoog in de blauwe lucht, onverklaarbaar je pad kunnen beïnvloeden.
Zo viel er een aantal maanden geleden een brief bij me op de deurmat met een uitnodiging van het -toen nog- kersverse college van Burgemeester en Wethouders te A. Een glanzend statieportret van een aantal mannen, twee vrouwen en de burgervader- herkenbaar aan de ketting- die mij verwachtingsvol aankeken, geflankeerd door twee kaasdrager die blijkbaar nogmaals het beeld moesten bevestigen dat het hier niet ging om een willekeurig college, maar dat dit onmiskenbaar het nieuwe bestuursteam uit A. was. Of ik op de borrel wilde komen.
Inmiddels ben ik sinds drie jaar inwoner van A., maar niemand, op een enkel uitzondering na van mensen die de man des huizes kennen en het geen bezwaar vinden als zijn ega hem bij vrolijke festiviteiten vergezelt, had mij persoonlijk gevraagd of ik zin had om te komen proosten. Met grote vreugde gaf ik het illustere gezelschap te kennen dat ze op mij konden rekenen. Ik dacht er zelfs nog even over om aan te geven hoe ze mij zouden herkennen, maar bedacht gaandeweg mijn beschrijving van mijn uiterlijk en andere, mogelijk opmerkelijke gedragingen ( aanvankelijk een beetje verlegen, maar na tweeglaasjes wijn een van de leukste op het feestje), dat ik die kennismakingsprocedure natuurlijk aan de gastheren en dames moest overlaten.
En toen gebeurde dat wat een ander toeval zou noemen maar waarvan ik toch denk dat het in die luchtlaag hangt. Ik stap op de fiets, op weg naar mijn nieuwe vrienden, rij een straat verder en zie daar een vrouw voor mij uit fietsen met rode schoenen aan. Ik heb inderdaad de afwijking dat ik op vakantie vaak denk dat als ik naar die ene camping ga en een afslag neem van de Franse snelweg, dat de auto voor mij die ook die afslag nam daar vast ook naar toe zal gaan, maar in dit geval bleek toch mijn vermoeden juist: even later zie ik haar staan op het feestje van de captains of A.
Ze werd mijn redding. Niemand van de foto kwam naar me toe. Iedereen leek elkaar te kennen. Ik moest terugvallen op mijn schamele acteertalent in crisissituaties. Een beetje achter de hoofden vande anderen kijken alsof daar iemand staat die je wel kent en die even in gesprek is met een ander.Een glas wijn in je hand houden en vooral niet leegdrinken – eventueel twee glazen wijn vasthouden,waardoor het lijkt alsof hij er zo aankomt en jij tussentijds zo attent bent geweest om zijn glas vast te houden. Bijkomend voordeel; twee glazen wijn verzachten je leed iets sneller. En je durft wat meer.Zo stapte ik op de onbekende rode schoenen af en ontstond er gedurende tien minuten iets prils tussen ons.
Ik heb de gastheren niet bedankt en de gastvrouwen niet ontdekt. Toen de burgemeester na een uur van knikkende knieën en een verkrampte glimlach de gasten alsnog welkom heette en vertelde dat het ondanks de komst van internet wel goed ging met deze stad, wist ik dat ik op de foute bruiloft was beland. Dit was niet het goede huwelijk. Het brood en beleg op mijn boterham verdien ik juist dankzij het goddelijke internet en ik vermoedde dat dat eigenlijk gold voor het merendeel van de andere aanwezige ZZP ers (Zelfstandigen zonder Personeel). Demonstratief op mijn horloge kijkend –goh, is het al weer zo laat- en knikkend naar een onzichtbaar iemand bij de uitgang- ja, ik kom eraan-,heb ik het pand verlaten. Ze hebben wel wat gemist, want als ik vrienden maak, maak ik ze voor het leven. En met twee glaasjes wijn op grappig, gevat, gezellig, geestig, genietend, genoeglijk, gedreven,nou ja, en niet zo godsgruwelijk alleen. Op die tien minuten rode schoenen na dus.
Wie weet, misschien kom ik haar toch weer ergens tegen, herkent ze mij, nodigt ze me uit om even samen naar een cafeetje te gaan en blijkt ze te beschikken over een enorm leuke schare vriendinnen die dwarsdoor mijn gestuntel heenkijken en beseffen dat ik soms heldere momenten heb waarin ik zinvolledingen kan zeggen en vooral dat ik echt wel de moeite waard ben om mee kennis te maken. Echt wel.
Lidwien Feld
