Woensdagmiddag was ik bij de Alkmaarse Courant, een leuk en goed gesprek bij de redactie. Over van alles en over nog wat. Zoals over het uitzicht, zonovergoten Waagplein. Veel mensen, veel goede sfeer. Goed voor de mensen in het algemeen, goed voor de ondernemers. Het mooiste plekje van Alkmaar, werd gezegd. Vervolgens een gedachtenwisseling over wat het mooiste plekje is. Een kwestie van gevoel, van omstandigheden, van beleving. Individueel en dus verschillend, met raakvlakken. Voor mij zijn er nogal wat mooiste plekjes. In bed kijkend naar m’n lief ,als ze nog slaapt en langzaam wakker wordt, bijvoorbeeld. Of een historische begraafplaats in Amsterdam. Het huis, vroeger van mijn grootouders, in Frankrijk.  De Waterleidingduinen bij Vogelenzang.  Het Alkmaardermeer.  Oudieplas. Airlie Beach in Australië, uitkijkend over een deel van de toen echt Stille Oceaan. Het zijn zomaar een aantal voorbeelden.  Individueel en soms gedeeld. Zoals bij meningen ook het geval is. Omdat mensen nu eenmaal verschillen. Mensen die tellen, net als hun meningen.

Ter plekke, bij de redactie op dat inderdaad mooie plekje in Alkmaar, viel me een vergelijking in. Met tennis. Een bal wordt opgegooid en weggeslagen. Met de bedoeling dat de bal aan de andere kant van het net belandt en de tegenstander er niet bij kan. Dat lukt niet altijd, het heeft met concentratie en techniek te maken.  Voortdurend een ace slaan is voor niemand weggelegd. Bovendien is er nog een tegenstander en kan de bal zomaar op jouw helft terugkomen. Dan wordt het een rally, een wedstrijd.  Proberen om de bal op de goede plaats te krijgen. Soms met kracht, dan weer met gevoel. Wedstrijd met een sportief element, slagenwisselingen, wisselende kansen. Er kan maar één speler de partij winnen. De belangen verschillen, de technieken ook. Partijen tussen hardhitters zijn voor het publiek de minst interessante. Voor even is het leuk, maar dan gaat het vervelen. Dan krijg je desinteresse en minder aandachtige toeschouwers, die raken afgeleid en missen daardoor soms ook mooie punten. Jammer, voor het publiek.

Soms raakt een tennisser gefrustreerd.  Omdat de bal net uit gaat, of in het net belandt, of omdat de tegenstander een goed punt maakt. Je kunt niet elke slagenwisseling winnen. Na afloop is er de tegenstelling van blijdschap en teleurstelling. Met hopelijk een tevreden publiek, dat intensief heeft meegeleefd en genoten, ondanks voorkeur voor een speler, dus menselijke partijdigheid. Met een hand, een felicitatie voor de winnaar en sportief respect voor de verliezer. In de wetenschap dat er een volgende wedstrijd komt.  Tennis en politiek, meningen als bal, over en weer geslagen.  Hopelijk niet als speelbal, zodat de partij goed te volgen is. Voor het publiek, met name.

Klaas Luchtmeijer